Η Σκιά Πάνω από το Λουτράκι. Επείγον!

[Αλκυόνη]

Γειά σας,
όσον αφορά το Λουτράκι, έχουν αρκετές φορές βγει στο φως της δημοσιότητας απομεινάρια των παλαιών «σκοτεινών» τελετών που γίνονταν στο παλαιό εργοστάσιο Ρετσινιού στην Ποσειδωνία Λουτρακίου, πολύ κοντά στη γέφυρα του Ισθμού.
Η περιοχή έχει από πολύ παλιά συνδεθεί με τον πόνο, την κακουχία και τη συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια των ψυχών αυτών που στην αρχαιότητα έσβηναν σέρνοντας τα καράβια από τη μία άκρη της Διολκού στην άλλη, εκείνων που ακόμη και αργότερα, άφηναν από τις κακουχίες την τελευταία τους πνοή σκάβοντας τον Ισθμό....
Αλλά και σήμερα η περιοχή «στιγματίζεται» από αρνητική ενέργεια. Σίγουρα δεν το έχετε ακούσει σε κανένα δελτίο ειδήσεων. Είναι όμως πολλοί εκείνοι έχουν αυτοκτονήσει πηδώντας από τη γέφυρα του Ισθμού... (Μην ξεχνάμε τι έχει πει ο Γιώργος Μπαλάνος για το ελληνικό Ίνσμουθ..Γέφυρα του Ισθμού...Ίνσμουθ...σίγουρα κάτι υπάρχει εκεί κοντά.....)
Μιας και το αρχικό μας θέμα είναι «οι φύλακές μας» τα ζώα, θέλω να επισημάνω ότι στην περιοχή υπάρχει σε γενικές γραμμές ψυχρότητα & αδιαφορία απέναντί τους, που φτάνει μέχρι και τη βαρβαρότητα (βλ. κυνοκομείο ή μάλλον κυνοταφείο Δήμου Λουτρακίου, κρεμασμένα ζώα κ.λ.π.).
Άραγε γιατί τόσο μίσος και αδιαφορία;;;
Είμαι βέβαιη πως όλοι αυτοί μη γνωρίζοντας να αγαπάνε τα ζώα ... χάνουν πολλά!! Γιατί εγώ γνωρίζω. Ακολουθώντας το μονοπάτι των ζώων κάνω ένα ταξίδι στο πνεύμα. Τα ζώα, με τη διαφορετική τους φύση, με καλούν σε άλλους τόπους, ονειρικούς, σε νέους τόπους επίγνωσης.
Μέσα από τα ζώα έμαθα να αποφεύγω την κριτική, να κάνω χώρο και για άλλους στη "φωλιά", να αγαπώ τη μυστηριώδη ζωή μου.. Έμαθα επίσης και να ακούω. Διαβάστε λοιπόν μια ιστορία που μου είπε κάποια στιγμή .. περνώντας τυχαία δίπλα μου, ένας μοναχικός τετράποδος φίλος.. κοιτώντας με μονάχα μια στιγμή μέσα στα μάτια...

Είμαι ένας αδέσποτος σκύλος. Έχω ακούσει κατά καιρούς τους ανθρώπους να με φωνάζουν με διάφορα ονόματα: κόπρο, μούργο, αλήτη και άλλα. Το αληθινό μου όνομα δεν το θυμάμαι καθόλου. Πάει καιρός από τότε που με εγκαταλείψανε, ένας ολόκληρος χρόνος, μια ολόκληρη ζωή. Δεν θυμάμαι και πολλά από την κοινή μου ζωή με τους ανθρώπους. Τώρα πια όλα έχουν τελειώσει. Τώρα είμαι μόνος μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Αντιμέτωπος με τους πιο ψυχρούς χειμώνες, την φριχτή ζέστη του καλοκαιριού, την πείνα και την δίψα, την αδιαφορία και την κακία πολλών ανθρώπων που κατά καιρούς προσπάθησαν να με αφανίσουν με διάφορους τρόπους. Και όμως εγώ δεν τους μισώ. Εκλιπαρώ κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά τους για ένα γλυκό λόγο και ένα ζεστό τους χάδι. Είναι το μόνο που έχω ανάγκη από αυτούς, για να αποκτήσει η ζωή μου νόημα. Το φαγητό δεν με ενδιαφέρει. Ξέρω πως όλο και κάτι θα βρω στα σκουπίδια να τσιμπήσω, έστω και αν κάθε φορά ριψοκινδυνεύω την αδιάφορη ζωή μου, ξέροντας πως οι φόλες που οι άσπλαχνοι άνθρωποι ρίχνουν μπορεί και να με σκοτώσουν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο. Έχω δει πολλούς άλλους σκύλους να ξεψυχούν μπροστά μου χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να ζω. Ως πότε...ποιος ξέρει....
Είμαι ένας αδέσποτος σκύλος. Περιφέρομαι μέσα στους δρόμους, χάνομαι μες στον κόσμο και την κίνηση, μα κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για μένα. Ίσως να είναι ελάχιστοι αυτοί που γνωρίζουν πως και εγώ, όπως και όλοι οι άλλοι σκύλοι, νιώθω, αγωνιώ, πονώ, χαίρομαι και στεναχωριέμαι.
Νιώθω την θαλπωρή και την ζεστασιά, όταν κάποιος συμπονετικός άνθρωπος με χαϊδέψει, έστω και για λίγο, και μου πει ένα καλό λόγο.
Αγωνιώ μες τους παγωμένους δρόμους τις κρύες νύχτες του χειμώνα, όταν όλοι κλείνονται μέσα στα ζεστά τους σπίτια, να βρω κάποιο μέρος να απαγκιάσω μέχρι να ξημερώσει η επόμενη δύσκολη μέρα.
Πονώ κάθε φορά που με αντιμετωπίζουν σαν ένα άψυχο σώμα, κάθε φορά που με κακομεταχειρίζονται με τον χειρότερο τρόπο δείχνοντάς μου την αδικαιολόγητη απέχθειά τους. Χαίρομαι όταν βρίσκω έστω και λίγη τροφή που θα καταλαγιάσει την απίστευτη πείνα μου.
Στεναχωριέμαι όταν βλέπω τους άλλους σκύλους να κείτονται νεκροί στην άσφαλτο και να εξακολουθούν να καταπλακώνονται από εκατοντάδες αυτοκίνητα, όταν αργοπεθαίνουν από κάποια φόλα και όταν εγκαταλείπουν τον αγώνα της επιβίωσης μην μπορώντας άλλο να κουβαλάνε πάνω τους τόσες ασθένειες και τόσο πόνο..
Είμαι και εγώ ένα ζωντανό πλάσμα και νιώθω, όσο και αν φαίνεται αυτό παράλογο...
Και ελπίζω. Σε μια μέρα που όλα θα αλλάξουν, όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν πως όλες οι ζωντανές υπάρξεις, ακόμη και εμείς οι σκύλοι, έχουμε το δικαίωμα να ζούμε και να αναπνέουμε, έχουμε το δικαίωμα να συμβιώνουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, κάτω από την ίδια θεία δύναμη που σίγουρα κάποιο λόγο θα είχε για να μας δημιουργήσει. Γνωρίζω πως αυτή η μέρα ίσως να μην έρθει ποτέ, μα εγώ θα εξακολουθώ να ελπίζω και ξύπνιος να ονειρεύομαι.. μέσα στις κρύες νύχτες του χειμώνα...όταν όλοι κοιμούνται....


Για όσους εξακολουθούν να ζουν μες στο σκοτάδι ένα μόνο έχω να τους πω: «..Μέσα στις πόλεις, μέσα σε κάθε γειτονιά, υπάρχουν ακόμη κάποιοι ‘λύκοι’ δαμασμένοι. Και κάποιες ‘τίγρεις’ που περιμένουν. Όλοι μαζί ατενίζουν καρτερικά την νύχτα της μεγάλης μάχης. Όταν θα αστράψει ο ουρανός από χρυσάφι, και τα πλάσματα της Σκιας ηττηθούν και εκλείψουν από το φωτεινό τους κόσμο......»

[Πολεμιστής της Φλόγας]

Τελικά, Κάτι, Κάποιος Υπάρχει εκεί Επάνω για να κραδαίνει το Ξίφος της Δικαιοσύνης όταν πρέπει.
Όπως έγραψα και στο ανοικτό forum, οι αρμόδιες Αρχές (και τις ευχαριστούμε για αυτό) επενέβησαν και το "κρεματόριο" του Λουτρακίου θα κλείσει. Μάλιστα, έμαθα ότι το Υπουργείο Γεωργίας εκτός από καρεκλοκένταυρους, διαθέτει και χαμογελαστές Κυρίες με καλούς τρόπους που σκύβουν επάνω από τα προβλήματα των ανήμπορων να αντιδράσουν φίλων μας.
Κυρίως, όμως, ευχαριστούμε τον Γιώργο Μπαλάνο και το L7 γιατί εκτός των άλλων υπερόπλων που μας έδωσε, έδωσε και το ανεπανάληπτο χεκάου (βλέπε περιοδικό Ανεξήγητο), το οποίο έδρασε κυριολεκτικά ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΑ.
(Μία μικρή έρευνα στον τρέχοντα μαγικοπολιτικό χώρο του Λουτρακίου και όχι μόνο θα σας πείσει).
Ευχαριστούμε
Φυσικά, δεν ευλογώ τα γένεια μας, αλλά να, τελικά ρε παιδιά, άλλο να τα διαβάζεις και να πειραματίζεσαι και άλλο να βλέπεις ότι μπορείς να αλλάξεις κάτι κακό. Και φυσικά, δεν είμαι κάτι ξεχωριστό από όλους μας, απλά μοιράζομαι μαζί σας αυτό το υπέροχο συναίσθημα της, έστω προσωρινής, νίκης κατά της Σκιάς. Αν όλοι ξεκολλήσουμε από τα πληκτρολόγια και τα βιβλία και τα εφαρμόσουμε στην πράξη... Ε ρε γλέντια!!!

Υ.Γ. Τυπώστε και φωτοτυπήστε το εκπληκτικό κείμενο της φίλης Αλκυόνης. Από μόνο του μπορεί να δράσει σαν μικρός... Πορκιουπίνος. Το πρώτο συναίσθημα που μου ήλθε μόλις το διάβασα, ήταν να τρέξω να αγκαλιάσω τον σκύλο μου.

[Πολεμιστής της Φλόγας]

Βλέποντας την παραπάνω δημοσίευσή μου, θα έλεγα ότι μάλλον έπεσα έξω και βιάστηκα να πανηγυρίσω.
Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, όλοι οι καλοί Χριστιανοί έχουν βάλει τα καλά τους και κρατάνε μικρές φλογίτσες στα χέρια τους. Όλοι πενθούν, δεν ξέρουν καλά καλά τί, και περιμένουν την Ανάσταση της επομένης, Ανάσταση του στομάχου τους για να φάνε το αρνάκι που στερήθηκε η σαπιοκοιλιά τους μία εβδομάδα τώρα τουλάχιστον.
Όλα αυτά στην πόλη. Ψηλά στο βουνό, σε έναν χώρο πνιγμένο από την μπόχα της διπλανής χωματερής, τρεις φιγούρες στο λυκόφωτο, συνήθως είναι δύο, αλλά σήμερα είχαν και βοηθό, κρατάνε δύο μεγάλα κιβώτια με φαγητό. Ο ένας ξεκλειδώνει το λουκέτο, ενώ οι άλλοι δύο μπαίνουν γρήγορα μέσα στα κλουβιά για να μην βγουν οι φυλακισμένοι έξω. Αυτοί, καμιά σαρανταριά τετράποδοι ισοβίτες, πέφτουν επάνω τους όλο χαρά, βλέποντας τα καλούδια που κρατάνε. Βλέπετε, έχουν τρεις τέσσερις μέρες να φάνε, σε μία υποχρεωτική νηστεία που τους έθεσαν οι "κρατούντες".

Δυστυχώς, αναφέρομαι για μία ακόμα φορά στο κρεματόριο του Λουτρακίου, το οποίο είχαν υποσχεθεί να κλείσει, αλλά καθημερινά φορτώνεται με καινούριες φυλακισμένες ψυχές. Δύο άτομα όλα και όλα φυλάττουν Θερμοπύλες, την ώρα που οι ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ το παίζουν ελεήμονες και αγαπούν, δήθεν, τον πλησίον τους, αρκεί αυτός να έχει δύο πόδια και να έχει κάτι στο οποίο προσδοκούν.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Υ.Γ. Κύριοι ιθύνοντες. Δεν χαίρεστε που έχετε απέναντί σας σκυλάκια και γατούλες; Γιατί σώνει και καλά θέλετε να έλθετε αντιμέτωποι με Λύκους και Τίγρεις; Αν δεν γνωρίζετε, μάθετε ότι το Παγώνι, εκτός από πανέμορφο πουλί, είναι και επιθετικότατος Φύλακας, ενώ άν βάλει τις φωνές, ξεσηκώνει τον κόσμο!
Θέλετε να ξυπνήσουν όλοι;

[EKATH]

Και οι θυσίες στο Λουτράκι συνεχίζονται.
Ο ανταποκριτής μας Άλκης Κούρος με ενημέρωσε ότι την Παρασκευή άλλα δύο σκυλάκια θυσιάστηκαν. Για ποιό λόγο άραγε; Σίγουρα η θεά Αφροδίτη δεν ζήτησε τέτοιες θυσίες, αλλά παρ' όλα αυτά δύο ακόμα φρουροί χάθηκαν. Και μαζί τους σίγουρα χάνεται και ένα κομμάτι της δικής μας ψυχής.

[Πολεμιστής της Φλόγας]

Πρόσφατα επισκέφθηκε ένα τσίρκο την πόλη της Κορίνθου. Δεν θα αναφέρουμε εδώ τις άθλιες συνθήκες "διαβίωσης" των ταλαίπωρων ζώων, αλλά κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό.
Άμα τή αφίξει του συγκεκριμένου τσίρκου, το οποίο συχνά πυκνά έρχεται στην πόλη, εξαφανίζονται πολλά αδέσποτα ζώα από τους δρόμους των τριγύρων περιοχών. Πολλά ακούγονται και ακόμα περισσότερα "μουρμουρίζονται", αλλά κάποιος από τους ντόπιους αναζητητές έγινε μάρτυρας ενός φρικιαστικού περιστατικού.
Ομάδα γύφτων της γύρω περιοχής, οι οποίοι κινούνται με γκρίζα καινούρια φορτηγάκια, είχαν δεμένα πίσω τους αγέλες των 15 με 20 σκύλων, τα οποία είναι σχεδόν σίγουρο ότι ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ. Όσο και αν προσπάθησαν οι άνθρωποι του τοπικού φιλοζωικού συλλόγου να βρουν άκρη, δεν έγινε τίποτα.

Προειδοποίηση (για τα ώτα των αρμοδίων):
Αν τα παραπάνω, τα οποία θα ερευνηθούν, είναι αληθή, ρίξτε μία ματιά στα αποφάγια των θηρίων την επόμενη φορά που θα συμβεί το παραμικρό παρόμοιο.

[Πολεμιστής της Φλόγας]

Εφημερίδα Espresso 29/09/2004

Βαρέθηκα να σκοτώνω σκυλιά. Δεν μπορώ άλλο". Αυτό είναι το ξέσπασμα του 35κρονου Πάρη Τζότζου, δημοτικού υπαλλήλου στο κυνοκομείο Σερρών, ένα ίδρυμα που σκοπό έχει την περίθαλψη των αδέσποτων σκυλιών της πόλης.
Ύστερα από 13 χρόνια υπηρεσίας στο δημοτικό κυνοκομείο ο δημοτικός υπάλληλος αποκάλυψε σε τοπικό κανάλι ότι με εντολή των προϊσταμένων του σκότωνε όλα αυτά τα χρόνια αδέσποτα σκυλιά.
''Τα σκότωνα με κάθε τρόπο. Δίνοντάς τους ισχυρό δηλητήριο στην τροφή, πυροβολώντας τα, χτυπώντας τα με ξύλα ή λοστούς στο κεφάλι. Αυτές τις εντολές είχα. "Μου είχαν πει ότι δεν είναι παράνομο. Όμως, εδώ και ένα χρόνο ο νόμος άλλαξε και απαγορεύεται να θανατώνεις ζώα. Εμένα, δεν μου το είπε αυτό κανείς. Με άφησαν στην άγνοιά μου". Οι ανατριχιαστικές αυτές αποκαλύψεις ου 35χρονου δημοτικού υπαλλήλου ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών από τους κατοίκους που άκουσαν την εξομολόγησή του από το τηλεοπτικό κανάλι Δίκτl.ιo προχθές. Πολλοί από αυτούς είχαν χάσει τα σκυλάκια τους και ήλπιζαν ότι θα τα βρουν. Όμως οι αποκαλύψεις του άνθρώπου που είχε αναλάβει το ρόλο του δήμιου τους έδωσε να καταλάβουν πως ποτέ δεν θα ξαναδούν τα μικρά τους ζώα. Γιατί ο Πάρης Τζότζος δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι οι εντολές του ήταν να εξολοθρεύει τα ζώα που βρίσκονταν στο κυνοκομείο και δεν είχαν αναζητηθεί.
Ο 35χρονος δεν κατονόμασε τα άτoμα πoυ τoυ έδιναν τις εντολές αυτές. Ωστόσο, όλοι στις Σέρρες στρέφουν το βλέμμα τους στον προϊστάμενο του κυνοκομείου και το δημοτικό σύμβουλο που έχει την ευθύνη της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Σύμφωνα με όσα είπε ο Π. Τζότζος, τα άψυχα κορμιά των σκοτωμένων σκυλιών τα έθαβαν στο χώρο Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων τη νύχτα ή τα πετούσαν σε κάδους απορριμμάτων, φροντίζοντας βέβαια να μην υπάρχουν μάρτυρες. Από την πλευρά τους, οι άνθρωπoι τoυ δήμου λένε ότι στο συγκεκριμένο υπάλληλο έγιναν τελευταία παρατηρήσεις για παραβίαση του ωραρίου. Αντί όμως να συμμορφωθεί και να φροντίσει τα τυπικώς εντάξει, άρχισε να τους απειλεί με αποκαλύψεις.
Ο 35χρονος όμως δεν συμφωνεί. Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα είπε ότι οι πράξεις του ήταν σύννομες μέχρι το2003. Μετά όμως την ψήφιση νόμου με τον οποίο απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να θανατώνει ζώα βρέθηκε να εκτελεί παράνομες εντολές των προϊσταμένων του και μάλιστα χωρίς να το ξέρει.
Έμαθε ότι παρανομεί, όπως είπε, μόλις πριν από λίγο καιρό, μετά την ίδρυση φιλοζωικού συλλόγου στις Σέρρες. Ένας εκπρόσωπος του συλλόγου είχε αναλάβει να παρακολουθεί τις δραστηριότητες του κυνοκομείου.
Αυτός, είπε ο Πάρης Τζότζος, τον ενημέρωσε για την παρανομία που άθελά του διέπραττε. "Εγώ είμαι ένας αγράμματος άνθρωπος. Πού να ξέρω τι λέει ο νόμος;"

[Swamp Thing]

"Μου είχαν πει ότι δεν είναι παράνομο. Όμως, εδώ και ένα χρόνο ο νόμος άλλαξε και απαγορεύεται να θανατώνεις ζώα. Εμένα, δεν μου το είπε αυτό κανείς. Με άφησαν στην άγνοιά μου"
Κακομοίρη Πάρη Τζότζο! Κανείς δεν σε ενημέρωσε! Έβγα στα κανάλια να "καταγγείλεις" τους "αρμόδιους".

Έμαθε ότι παρανομεί, όπως είπε, μόλις πριν από λίγο καιρό, μετά την ίδρυση φιλοζωικού συλλόγου στις Σέρρες. Ένας εκπρόσωπος του συλλόγου είχε αναλάβει να παρακολουθεί τις δραστηριότητες του κυνοκομείου.
Αυτός, είπε ο Πάρης Τζότζος, τον ενημέρωσε για την παρανομία που άθελά του διέπραττε. "Εγώ είμαι ένας αγράμματος άνθρωπος. Πού να ξέρω τι λέει ο νόμος;"

Φουκαρά μου Πάρη Τζότζο! Δηλαδή αν ο νόμος δεν άλλαζε, ο Πάρης Τζότζος δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να σπάζει κεφάλια σκυλών με το λοστό, έτσι;

Ο Πάρης Τζότζος είναι αγράμματος, και που να ξέρει τι λέει ο νόμος, έτσι; Ψηφίζει όμως. Και η ψήφος του μετράει ακριβώς όσο και η δικη μου. Και η δική σου... Γιατί είμαστε όλοι ίσοι (χα!!!)

Εγώ δεν ξέρω τίποτα.. εντολές εκτελούσα...

Κάτι μου θυμίζει αυτό.

[Phantasma]

Η γνωστή μάσκα και το γνωστό καραγκιοζηλίκι που εισπράτουμε καθημερινά από πάρα πολλούς ανεύθυνους. "Δεν φταίω, ήταν η δουλειά μου". Δεν ξέρω ποιοι περάσανε το ρητό σχετικά με αυτόν που ρίχνει τις βόμβες και αυτόν που τις φτιάχνει, αλλά η ευθύνει βαραίνει πάντα και αυτόν που δίνει την διαταγή και αυτόν που την εκτελεί. Αν δεν συμφωνείς με αυτό που κάνει ο εργοδότης σου, κάνε κάτι άλλο ή συνέχισε στον εργοδότη σου και πάρε τις ευθύνες. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας (και τις σκέψεις μας) και φυσικά δεν μιλάω για υπευθυνότητα απέναντι στον νόμο... Για την ακρίβεια σε ένα μεταεπίπεδο δεν νομίζω οτι τίθεται θέμα ευθύνης, αλλά απλά αποδοχής των επιπτώσεων της κάθε ενέργειας, οι οποίες φυσικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την καθημερινότητά μας. Όσοι νόμοι και αν ψηφιστούν, όποιοσδήποτε λόγος και αν υπάρχει από πίσω, καλό είναι να ξέρουμε συνειδητά τι κάνουμε για να μπορούμε να κρίνουμε, στον βαθμό της ικανότητάς μας, και τις συνέπειες της πράξης μας σε όλα τα επίπεδα.

[Αλκυόνη]

Και ύστερα από όλα αυτά η ιστορία συνεχίζεται...
Εκεί, στο σκοτεινό βουνό της εγκατάλειψης. Εκεί στην κατά τα άλλα..."φωτεινή" λουτρόπολη, όπου η ελπίδα των τετράποδων φίλων εξακολουθεί να σβήνει αργά αργά. Καθώς ο ήλιος πέφτει, η νύχτα έρχεται απειλητική, και το μαρτύριο αρχίζει.
Άραγε τι θα αντιμετωπίσουν πάλι;
Ποια τέρατα θα τσαλαπατήσουν για μία ακόμη φορά την ανήμπορη και ταλαιπωρημένη φύση τους;
Και με ποιο τρόπο;
Ο παραλογισμός θα χτυπήσει ξανά με μέσα άνισα, άδικα και φρικαλέα.
Οι σκοτεινές φιγούρες, γεμάτες μίσος και απανθρωπιά θα φθάσουν με ένα και μοναδικό στόχο: να σκορπίσουν αλύπητα το δηλητήριο και να αφαιρέσουν άκακες ψυχές. Να στοχεύσουν και να πυροβολήσουν εξ επαφής υπάρξεις αθώες, βλέμματα γεμάτα τρόμο και απορία για τον ανεξήγητο λόγο της θανατικής τους καταδίκης. Να εξοντώσουν τους "ανήμπορους" φύλακες των ξεχασμένων μας ιδανικών. Η πίστη, η αφοσίωση, η κατανόηση, η καρτερικότητα, η ανιδιοτέλεια είναι έννοιες που θέλουν να μας διδάξουν. Όμως για κάποιους πρέπει να εκλείψουν... και οι σκοτεινές φιγούρες έχουν αναλάβει το έργο αυτό.
Εκεί, μέσα στη νύχτα, μακρυά από τα φώτα του πολιτισμού, θα κρύψουν όπως-όπως τα άψυχα κουφάρια των αθέατων μαχητών, των τετράποδων φίλων μας. Που θυσιάστηκαν στην προσπάθειά τους να μας διδάξουν κάτι τόσο απλό, μα που τώρα για πολλούς φαντάζει άγνωστο: Την πρωταρχική έννοια της φυσικής μας υπόστασης. Εκείνης που μας κάνει να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο ανεξήγητο μυστήριο που λέγεται ζωή. Εκείνης που μας θέλει να είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πλανήτη και συνυπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Είναι μια έννοια που τρομάζει και τρομοκρατεί. Όχι μόνο τα σκοτεινά εξουσιαστικά μυαλά αλλά και τις φτωχές απαίδευτες συνειδήσεις όλων όσων κρύβονται στα λαμπερά φώτα της πόλης και στον λαβύρινθο των εγωκεντρικών τους προβλημάτων.
Η νύχτα κοντεύει να τελειώσει. Και οι τελευταίες τουφεκιές βρίσκουν τον στόχο τους.. Και μετά σιγή. Οι σκοτεινές φιγούρες θα φύγουν και πάλι βιαστικά.
Ο χρόνος σταματά.. Και το τοπίο φαντάζει ασάλευτο. Η φύση θρηνεί.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη των απολεσθέντων φίλων. Στην μνήμη της "μπεζούλας" με τα γλυκά εκφραστικά μάτια που μόλις είχε γεννήσει, της "λύκαινας" που μοίραζε απλόχερα φιλιά, του "χοντρού" με τις παρακλητικές και χαρούμενες κραυγές, του "μαυρούλη" με το λαμπερό τρίχωμα και τα μακριά αυτιά, της "κοκκαλιάρας" με την κουνιστή ουρά... και τόσων άλλων αγαπητών φίλων που χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη εκείνων που θέλησαν να μας διδάξουν, να ανοίξουν νέους ορίζοντες στις υπνωτισμένες μας συνειδήσεις και να διαφυλάξουν ότι έχει απομείνει από τον πλούτο του συναισθηματικού μας κόσμου.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη των πιστών μας συντρόφων, που αν και γνώρισαν την εγκατάλειψη δεν μπόρεσαν να απαρνηθούν την μεγαλόψυχη φύση τους. Το μοναδικό τους λάθος ήταν που εμπιστέυτηκαν τυφλά το ανθρώπινο είδος και του προσέφεραν απλόχειρα την αγάπη τους...

Οι πρώτες φωτεινές λάμψεις στον ουρανό προαγγέλλουν την άφιξη μιας καινούργιας μέρας.
Τα απομεινάρια από το δηλητηριασμένο φαγητό και τα σκάγια από τις τουφεκιές είναι ακόμη εκεί. Στο σκοτεινό βουνό της εγκατάλειψης. Δίπλα στην μπόχα της χωματερής. Μακριά από την τρέλα της πόλης. Για να μας θυμίζουν....

[Αλκυόνη]

Και ύστερα από όλα αυτά η ιστορία συνεχίζεται...
Εκεί, στο σκοτεινό βουνό της εγκατάλειψης. Εκεί στην κατά τα άλλα..."φωτεινή" λουτρόπολη, όπου η ελπίδα των τετράποδων φίλων εξακολουθεί να σβήνει αργά αργά. Καθώς ο ήλιος πέφτει, η νύχτα έρχεται απειλητική, και το μαρτύριο αρχίζει.
Άραγε τι θα αντιμετωπίσουν πάλι;
Ποια τέρατα θα τσαλαπατήσουν για μία ακόμη φορά την ανήμπορη και ταλαιπωρημένη φύση τους;
Και με ποιο τρόπο;
Ο παραλογισμός θα χτυπήσει ξανά με μέσα άνισα, άδικα και φρικαλέα.
Οι σκοτεινές φιγούρες, γεμάτες μίσος και απανθρωπιά θα φθάσουν με ένα και μοναδικό στόχο: να σκορπίσουν αλύπητα το δηλητήριο και να αφαιρέσουν άκακες ψυχές. Να στοχεύσουν και να πυροβολήσουν εξ επαφής υπάρξεις αθώες, βλέμματα γεμάτα τρόμο και απορία για τον ανεξήγητο λόγο της θανατικής τους καταδίκης. Να εξοντώσουν τους "ανήμπορους" φύλακες των ξεχασμένων μας ιδανικών. Η πίστη, η αφοσίωση, η κατανόηση, η καρτερικότητα, η ανιδιοτέλεια είναι έννοιες που θέλουν να μας διδάξουν. Όμως για κάποιους πρέπει να εκλείψουν... και οι σκοτεινές φιγούρες έχουν αναλάβει το έργο αυτό.
Εκεί, μέσα στη νύχτα, μακρυά από τα φώτα του πολιτισμού, θα κρύψουν όπως-όπως τα άψυχα κουφάρια των αθέατων μαχητών, των τετράποδων φίλων μας. Που θυσιάστηκαν στην προσπάθειά τους να μας διδάξουν κάτι τόσο απλό, μα που τώρα για πολλούς φαντάζει άγνωστο: Την πρωταρχική έννοια της φυσικής μας υπόστασης. Εκείνης που μας κάνει να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο ανεξήγητο μυστήριο που λέγεται ζωή. Εκείνης που μας θέλει να είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πλανήτη και συνυπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Είναι μια έννοια που τρομάζει και τρομοκρατεί. Όχι μόνο τα σκοτεινά εξουσιαστικά μυαλά αλλά και τις φτωχές απαίδευτες συνειδήσεις όλων όσων κρύβονται στα λαμπερά φώτα της πόλης και στον λαβύρινθο των εγωκεντρικών τους προβλημάτων.
Η νύχτα κοντεύει να τελειώσει. Και οι τελευταίες τουφεκιές βρίσκουν τον στόχο τους.. Και μετά σιγή. Οι σκοτεινές φιγούρες θα φύγουν και πάλι βιαστικά.
Ο χρόνος σταματά.. Και το τοπίο φαντάζει ασάλευτο. Η φύση θρηνεί.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη των απολεσθέντων φίλων. Στην μνήμη της "μπεζούλας" με τα γλυκά εκφραστικά μάτια που μόλις είχε γεννήσει, της "λύκαινας" που μοίραζε απλόχερα φιλιά, του "χοντρού" με τις παρακλητικές και χαρούμενες κραυγές, του "μαυρούλη" με το λαμπερό τρίχωμα και τα μακριά αυτιά, της "κοκκαλιάρας" με την κουνιστή ουρά... και τόσων άλλων αγαπητών φίλων που χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη εκείνων που θέλησαν να μας διδάξουν, να ανοίξουν νέους ορίζοντες στις υπνωτισμένες μας συνειδήσεις και να διαφυλάξουν ότι έχει απομείνει από τον πλούτο του συναισθηματικού μας κόσμου.
Ενός λεπτού σιγή. Στην μνήμη των πιστών μας συντρόφων, που αν και γνώρισαν την εγκατάλειψη δεν μπόρεσαν να απαρνηθούν την μεγαλόψυχη φύση τους. Το μοναδικό τους λάθος ήταν που εμπιστέυτηκαν τυφλά το ανθρώπινο είδος και του προσέφεραν απλόχειρα την αγάπη τους...

Οι πρώτες φωτεινές λάμψεις στον ουρανό προαγγέλλουν την άφιξη μιας καινούργιας μέρας.
Τα απομεινάρια από το δηλητηριασμένο φαγητό και τα σκάγια από τις τουφεκιές είναι ακόμη εκεί. Στο σκοτεινό βουνό της εγκατάλειψης. Δίπλα στην μπόχα της χωματερής. Μακριά από την τρέλα της πόλης. Για να μας θυμίζουν....