Πλανήτης Κέπλερ 22-Β

[Pollux]

Η σημαντικότερη, κατά την γνώμη μου, είδηση της χρονιάς, αλλά ενδεχομένως και του αιώνα, είναι αυτή σχετικά με τον πλανήτη Κέπλερ 22-Β, ή τον «δίδυμο αδελφό» της Γης, όπως ονομάστηκε, και ο οποίος, σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα, βρίσκεται σε απόσταση 600, περίπου, ετών φωτός.

Επιπλέον, ανακοινώθηκε ότι έχουν εντοπιστεί άλλοι 200 και πλέον πλανήτες, οι οποίοι υπολογίζεται ότι και αυτοί, όπως και ο Κέπλερ22-Β, διαθέτουν συνθήκες παρόμοιες με την δική μας Γη.

Όταν πριν από 500 και πλέον χρόνια ο Κολόμβος ξεκινούσε το ιστορικό του ταξίδι προς τα δυτικά, για να βγει, όπως πίστευε και ο ίδιος, στην Ινδία, δεν ήξερε καν ότι πλέει προς έναν κυριολεκτικά νέο κόσμο, μια ολόκληρη άγνωστη στους ανθρώπους του τότε ήπειρο.

Εμείς σήμερα είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τον Κολόμβο. Ωραία, αλλά πώς διανύουμε τέτοιες ασύλληπτες αποστάσεις σαν κι αυτές που χωρίζουν τα διάφορα άστρα και, κατά συνέπειαν, τα πλανητικά τους συστήματα;

Η σύγχρονη επιστήμη μάς διαβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι είναι αδύνατον να διανυθούν τέτοιες αποστάσεις με την σημερινή τεχνολογία. Αυτό μπορεί να είναι ως επί το πλείστον αληθές, αλλά, στην τελική, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Κάποτε οι επιστήμονες και οι σοφοί μιας όχι και τόσο παλαιότερης εποχής διαβεβαίωναν τους πάντες ότι είναι αδύνατον να κατασκευαστεί μια μηχανή βαρύτερη του αέρα που θα μπορεί να πετάει. Με τα τότε τεχνολογικά δεδομένα δεν είχαν και τόσο άδικο (μόνο που δεν είχαν αναρωτηθεί στα σοβαρά πώς μπορούν να πετάνε τα πουλιά, τα οποία σαφώς και είναι βαρύτερα του αέρα).

Ωστόσο, οι σημερινοί επιστήμονες προχωρούν με μια δογματική βεβαιότητα που θα ζήλευε και ένας θεολόγος. Όχι μόνο δεν μπορούμε εμείς να πάμε στα άστρα, αλλά ούτε και άλλοι να έρθουν από τα άλλα αυτά άστρα εδώ. Η ιστορία, βέβαια, διαψεύδει συνεχώς τέτοιου είδους υπερβολές, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα για τους περισσότερους. Αν σήμαινε, δεν θα έλεγαν τα ίδια πράγματα που επί χιλιετίες (με κάπως παραλλαγμένη, κατά εποχές και τόπους, μορφή) λένε και τα οποία γίνονται αποδεκτά από την συντριπτική πλειοψηφία όλων των υπολοίπων μη-ειδικών.

Η ιστορία, η κοινή, συμβατική ιστορία, ακόμη και αυτή που διδάσκεται στα σχολεία, έχει αποδείξει ξανά και ξανά και ξανά ότι όποτε οι άνθρωποι έρχονταν αντιμέτωποι με έναν άπιαστο στόχο έβρισκαν πάντοτε έναν τρόπο να τον φτάσουν και να πάνε ακόμη παραπέρα, για να ξαναέλθουν αντιμέτωποι με έναν ακόμη πιο άπιαστο στόχο, τον οποίο εξίσου έφταναν, και πάει λέγοντας.

Έτσι, λοιπόν, προσωπικά μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι θα βρεθεί ο τρόπος να διανύουμε τέτοιες τεράστιες, με τα σημερινά δεδομένα, διαστρικές αποστάσεις εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος.

Ο αμερικανός επιστήμονας Μόρρις Κ. Τζέσσαπ (Morris K. Jessup) ήδη από την δεκαετία του ’50 θεωρούσε ότι την λύση σε αυτήν την δυσκολία θα την έδινε μια σοβαρή και εις βάθος μελέτη της φύσης της βαρύτητας. Θεωρούσε ότι θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε διαστημόπλοια, τα οποία θα εκμεταλλεύονταν τις βαρυτικές δυνάμεις για την προώθησή τους (θα έκαναν ένα είδος «σέρφινγκ» πάνω στις βαρυτικές καμπυλώσεις του χωροχρόνου) και δεν θα βασίζονταν στην χρήση διαφόρων καυσίμων, την οποία, δικαίως, θεωρούσε αναποτελεσματική και εξαιρετικά δαπανηρή. Ο Τζέσσαπ είχε απορρίψει από τότε και την λύση του πυρηνικού κινητήρα για τους ίδιους περίπου λόγους.

Βέβαια, οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας (θα λέγαμε και εκείνοι του φάνταζυ) είχαν προ καιρού οραματιστεί πιθανούς τρόπους υπερπήδησης του εμποδίου των απαγορευτικών, προς το παρόν, διαστρικών αποστάσεων.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: πιστεύουμε στην δύναμη τής φαντασίας;

Τα άστρα μας καλούν και είναι βέβαιο ότι θα βρούμε τρόπο να πάμε!

[Pollux]

-Η άποψη είναι θέμα πειστηρίων, αλλά τα πειστήρια είναι θέμα άποψης.

-Όλα τα φαινόμενα είναι ψευδαισθήσεις και μέσω αυτής της αποδοχής θα διαλύσουμε διάφορα εμπόδια, τέρατα, καταπιεστές που θα συναντήσουμε.

-Η επιστήμη έχει κάνει ό,τι της ήταν δυνατόν για να αποτρέψει αυτό που κάνει η επιστήμη.

Τσαρλς Φορτ.

*

Η επιστήμη και οι διαβεβαιώσεις της.

Ή σήμερα λέμε αυτά, αλλά σαράντα ή ακόμη και δέκα χρόνια μετά η πράξη μας διαψεύδει πανηγυρικώς μεν, αθορύβως για το πολύ πλήθος δε. Και, άλλωστε, «τα ίδια λέγαμε κι εμείς.» Τα ίδια από την ανάποδη, δηλαδή...

Προτού, λοιπόν, οι επιστήμονες ανακοινώσουν σε λίγους μήνες ή εβδομάδες από τώρα ότι, για παράδειγμα, υπάρχει κάποιο θέμα, ή ζήτημα, ή πρόβλημα με την περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της, το οποίο συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με την περιστροφική κίνηση του ήλιου γύρω από τον δικό του άξονα, ή ότι, ας πούμε, μπορεί να μας διαβεβαίωναν μέχρι τώρα πως ο ήλιος έχει άλλα 4,5, περίπου, δισεκατομμύρια έτη ζωής, αλλά (ουπς!) τελικά οι αρχικοί υπολογισμοί ήταν μερικά δισεκατομμύρια (για την ακρίβεια, 4,5) έτη λάθος και έχει ζωή ίσα-ίσα μέχρι την επόμενη Πέμπτη, ας δούμε τί γράφει ένας άλλος επιστήμονας σε ένα από τα έργα του:

«Μόλις σαράντα χρόνια πριν από την πρώτη ατομική βόμβα δεν υπήρχει η παραμικρή υποψία ότι μια τέτοια δύναμη ήταν διαθέσιμη, και ακόμη δέκα χρόνια πριν από την κατασκευή της ένας φημισμένος φυσικός διαβεβαίωνε ότι ήταν αδύνατον να κατασκευαστεί.»

Τα παραπάνω δεν τα γράφει κάποιος γραφικός, αλλά ο γνωστότατος φυσικός Τζων Ταίυλορ στο βιβλίο του, Μαύρες Τρύπες, το τέλος του σύμπαντος;* Ο Ταίυλορ δεν γράφει μόνο αυτά, βέβαια, αλλά και πάρα πολλά άλλα πολύ τρομακτικά και πολύ ενδιαφέροντα.

Μεταξύ αυτών των πολλών άλλων, γίνεται αναφορά και στην χρήση των βαρυτικών δυνάμεων για την εξερεύνηση του διαστήματος αλλά και για την άντληση ενέργειας προς αναπλήρωση των επίγειων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ως προς το θέμα της διαγαλαξιακής ή, μάλλον, διασυμπαντικής, εξερεύνησης παρουσιάζουν τα όσα λέει ειδικά για τις πάρα πολύ μεγάλου μεγέθους (γαλαξιακών διαστάσεων) περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες δακτυλιοειδούς μορφής. Οι μαύρες τρύπες αυτής της κατηγορίας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν—εφόσον, φυσικά, αναπτυχθεί η κατάλληλη τεχνολογία—ως πύλες πρόσβασης όχι απλώς σε άλλα άστρα ή γαλαξίες, αλλά σε άλλα σύμπαντα.

Δεν είναι μόνο ο Τζέσσαπ ή ο Ταίυλορ που αναφέρθηκε στην δυνατότητα εκμετάλλευσης των βαρυτικών πεδίων προκειμένου να προχωρήσουμε σε μια σοβαρή εξερεύνηση του διαστήματος. Προφανώς υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι επιστήμονες που είπαν τα ίδια ή ανάλογα πράγματα, τους οποίους δεν τυχαίνει να γνωρίζουμε. Νομίζω ότι το σημαντικό εδώ δεν είναι αν μπορούν να γίνουν τα βήματα επακριβώς όπως τα είχε οραματιστεί είτε ο Τζέσσαπ, είτε ο Ταίυλορ, αλλά να μην γυρίσουμε τελειωτικά την πλάτη μας σε όλα αυτά τα απίθανα σήμερα αλλά κοινούς τόπους αύριο.

*John Taylor, Black Holes, The End of the Universe?

[Locus-7]

Aκριβώς! Με σταγανά στα μυαλά μας (και στη δυνατότητα νέων γνώσεων) φυσικά και δεν πρόκειται να πάμε μακριά. Ευτυχώς που στην ανθρωπότητα, πάντα κάποιοι κάνουν το κρίσιμο βήμα.