Σεξουαλικότητα και υποδούλωση - Μια συνάντηση

[Melime Osta]

Σεξουαλικότητα και υποδούλωση
THE HIDDEN GOD και OPUS DIABOLI – Μια συνάντηση


Σε αυτή την δημοσίευση, προσπάθησα να φέρω σε συνάντηση τις ιδέες του Γερμανού ερευνητή και συγγραφέα Karlheinz Deschner, «λυσσαλέου επικριτή» του χριστιανισμού, όπως έχει χαρακτηριστεί, και του Βρετανού αποκρυφιστή και μαθητή του Crowley, Kenneth Grant. Μελετώντας, έστω και επιφανειακά τα δυο έργα τους, το «Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός» ή όπως προκλητικά τιτλοφορήθηκε από τον συγγραφέα του K.Deschner, «Opus Diaboli» και το «Aleister Crowley and the Hidden God» του Kenneth Grant ανακάλυψα ότι οι δυο συγγραφείς, αν και ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης, καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα όσο αφορά στο θέμα της υποδούλωσης της σεξουαλικότητας.
Μοιράζομαι αυτή την συνάντηση μαζί σας και ελπίζω να την βρείτε όσο ενδιαφέρουσα την βρήκα κι εγώ.


Όπως αναφέρει ο Karlheinz Deschner, «η θεμελιώδης σημασία της σεξουαλικότητας εκφράζεται στην θρησκευτική πίστη όλων των λαών – πρωτογενώς πάντοτε με θετικό τρόπο.» Για τους αρχαίους ανθρώπους το αιδοίο και ο φαλλός, ως φορείς γονιμότητας, ήταν ιερά, όπως ιερές ήταν και οι σεξουαλικές πράξεις, οι οποίες αποτελούσαν και το επίκεντρο της θρησκευτικής ζωής.
Ενώ η σεξουαλικότητα εξυμνήθηκε και τιμήθηκε επί χιλιετίες, στη συνέχεια ακολούθησε υπό την αιγίδα της θρησκείας, μια εκπληκτική εχθρότητα τόσο προς την ίδια την σεξουαλικότητα, όσο και προς την γυναίκα που ήταν πολύ σεβαστή στους μητριαρχικούς πολιτισμούς.
«Άρχισε ένας πόλεμος ανάμεσα στα δυο φύλα και εναντίον του φύλου γενικά – μεταξύ των άλλων στον μονοθεϊστικό ιουδαϊσμό και στα μυστήρια της ελληνιστικής εποχής, που αργότερα άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή στο χριστιανισμό.»
Οι σωματικές αυτοτιμωρίες, η κατάπνιξη των συναισθημάτων και το μίσος για το σώμα, που θεωρείται ως έδρα της αμαρτίας, κάνουν την εμφάνισή τους (ιδιαίτερη αναφορά στον απόστολο Παύλο) και ο χριστιανός καλείται να νεκρώσει και να υποδουλώσει το σώμα του. Παράλληλα, η γυναίκα ταπεινώνεται, ενώ ο γάμος υποβαθμίζεται σε έναν απλό συμβιβασμό, που εγκρίνεται μόνο για την αποφυγή της πορνείας.
Συγχρόνως, προπαγανδίζεται η ασκητεία, καθώς οι θεολόγοι παρουσιάζουν την εχθρική προς το σώμα και τις ορμές στάση των ασκητών, ως το πιο υψηλό ιδανικό. «Σχεδόν κάθε εκδήλωση της σεξουαλικότητας είναι βαριά αμαρτία, η παθολογική αγνεία ιερή, η ηδονή διαβολεμένη, ενώ η σωματική αυτοτιμωρία εκθειάζεται.»
Ο Ιωάννης της Άβιλας που το 1926 αναγορεύτηκε διδάσκαλος της Εκκλησίας, διδάσκει: «Να περιφρονείς το σώμα, να το θεωρείς κοπρώνα σκεπασμένο με χιόνι, κάτι που σου προκαλεί αηδία ακόμη και όταν το σκέφτεσαι.» ενώ ο «άγιος» Φραγκίσκος της Ασίζης ορίζει ότι το σώμα πρέπει «να το μισούμε επειδή επιθυμεί μια σαρκική ζωή», ότι «η σάρκα πρέπει να απονεκρώνεται, να περιφρονείται και να ατιμάζεται.»
Ολόκληρη η σεξουαλική ζωή καταπιέζεται, γιατί κατά τον Deschner o ασκητής δεν είναι άνθρωπος με ισχυρή θέληση, αλλά ένας «ψευδοευλαβής αποδέκτης διαταγών». Δεν επιθυμεί αυθόρμητα να είναι αγνός, δεν είναι πνευματικά αυτάρκης, αλλά υποβάλλεται σε όσα του έχουν εντυπώσει στο μυαλό του από την παιδική ηλικία. Και είναι τόσο εξαρτημένος και αδύναμος, ώστε προκειμένου να ανταπεξέλθει, πρέπει να περιέλθει σε παραληρηματικές καταστάσεις.
Ας θυμηθούμε τα ανδρικά μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων με την αισθησιακή – ιπποτική λατρεία της Παναγίας, μνηστήρες και σύζυγοι της Μαρίας, όπως αντίστοιχα και τις μοναχές, που το υποκατάστατο του συντρόφου τους είναι ο Ιησούς. Είναι «μνηστές», «ναοί του Κυρίου», «αρτοφόρια του Χριστού». Για τον Deschner οι έξαλλες καταστάσεις άγριων οραμάτων «θείας αγάπης» που περιγράφει διεξοδικά στο βιβλίο του, δεν είναι τίποτε άλλο από απλά υποκατάστατα της καταπιεζόμενης σωματικής ορμής, καθώς η ιπποτική αυτή αγάπη και λατρεία έχει καθαρά λιμπιντική βάση.
Και καταλήγει ότι «Τρεις λόγοι έκαναν την καθολική εκκλησία να επιβάλει την αγαμία. Πρώτον, η παραίτηση από τη σεξουαλική ζωή υποτίθεται ότι θα εμφάνιζε τους κληρικούς ως πιο αξιόπιστους και πιο σεβαστούς στα μάτια των πιστών. Δεύτερον, ένας άγαμος κληρικός κόστιζε την Εκκλησία λιγότερο από έναν έγγαμο οικογενειάρχη. Τρίτον, η Εκκλησία ενδιαφερόταν για άβουλα και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα όργανα, όχι για ανθρώπους με υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια ή το κράτος. Με τέτοια εργαλεία μπορούσε να κυβερνά άνετα, το μόνο που μετρούσε γι αυτήν.»
Περιορισμοί όμως επιβάλλονταν και στη σεξουαλική επαφή των συζύγων, αφού κατά τον πρώιμο μεσαίωνα απαγορευόταν η συνουσία περίπου οκτώ μήνες το χρόνο! (Κυριακές και αργίες, τις ημέρες προσευχής και μετάνοιας, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, το οκταήμερο μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή, τη σαρακοστή πριν από τα Χριστούγεννα, πριν ή και μετά την μετάληψη, κατά την εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό!)
Οι μόνοι λόγοι που η Εκκλησία επέτρεψε τη συνουσία μεταξύ των συζύγων ήταν: για να αποτρέψει την πιθανώς πιο ηδονική εξωσυζυγική σεξουαλικότητα και για να προσφέρει στον άντρα ένα γιατρικό ώστε να αποφεύγονται οι ονειρώξεις και η μοιχεία. Άλλωστε η Εκκλησία χρειαζόταν το γάμο για να προστίθεται στους πιστούς της νέο αίμα. Ο Λούθηρος αναφέρει για τις γυναίκες : « Αλλά και αν η εγκυμοσύνη τις κουράζει ή τελικά τους κοστίζει τη ζωή, δεν πειράζει, αφήστε τις εγκύους να πεθάνουν, αυτός είναι ο προορισμός τους.»
Κατανοώντας η Εκκλησία ότι η σεξουαλική πράξη ήταν αναπόφευκτη, προσπάθησε τουλάχιστον να επιβάλλει το να γίνεται σπάνια και χωρίς… απληστία! Η ηδονή ήταν πάντοτε έγκλημα και αμαρτωλή πράξη για τους χριστιανούς.
Χαρακτηριστικό είναι το εξής απόσπασμα :
«Όταν μάλιστα το ζευγάρι επέλεγε μια στάση διαφορετική από τη δήθεν κανονική, τη θεάρεστη – η γυναίκα ανάσκελα, ο άντρας καταπρόσωπο από πάνω, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς η πιο ανηδονική και στον εξωχριστιανικό κόσμο συχνά περιγελόμενη στάση, που αποκαλείται και στάση των ιεραποστόλων – όταν λοιπόν το ανδρόγυνο, αναζητώντας μεγαλύτερη απόλαυση, εφάρμοζε κάποια από τις ασυνήθιστες πρακτικές – τις οποίες οι ηθικολόγοι συζητούσαν συχνά και με γνώση όλων των παραλλαγών – αυτό ήταν έγκλημα χειρότερο από τη δολοφονία.
Οι θεολόγοι προτιμούσαν να συνιστούν στους συζύγους να συνευρίσκονται αισθανόμενοι αηδία για τη σεξουαλική ορμή, στο σκοτάδι της νύχτας και κατά το δυνατόν φορώντας και οι δυο το ειδικό ρούχο των μοναχών, ένα νυχτικό που κάλυπτε τα πάντα μέχρι τα νύχια των ποδιών και άφηνε μόνο μια μικρή τρύπα στην περιοχή του υπογαστρίου, αλλά και αυτό μόνο για να γεννιούνται και άλλα χριστιανόπουλα, άλλοι μελλοντικοί τηρητές της αγαμίας.»
Ο σεξουαλικός πόθος λοιπόν καταδικάστηκε αφού χαρακτηρίστηκε ως «υπόθεση του διαβόλου», «απαίσιος», «καταχθόνιος», σήψη», «αηδιαστική λάσπη», «αηδιαστικό πύον» για να αναφέρουμε μερικούς χαρακτηρισμούς από τον… «Αγιο» Αυγουστίνο.
Όπως υποστηρίζει ο Deschner, σε όλες τις εποχές οι πιστοί εμπλέκονται με τον ίδιο τρόπο στη σεξουαλική αμαρτία. «Ο απόστολος Παύλος καταφέρεται κατά της σεξουαλικότητας με παρόμοιο τρόπο όπως ένας Σχολαστικός θεολόγος της πρωϊμης ή της μεσαίας περιόδου ή ένας ηθικολόγος του 20ου αιώνα.»
Όσο για τον θεσμό της μετανοίας, αυτός κάθε άλλο παρά αποτρέπει τους πιστούς από την αμαρτία. Αυτό το γνώριζε ο κλήρος. «Αλλά δεν ήθελε ανθρώπους διαφορετικούς. Τέτοιους οπαδούς χρειαζόταν.»
Και καταλήγει: «δεν επρόκειτο για χρηστά ήθη, για μια ηθική, για τη «βελτίωση» του αμαρτωλού, αλλά για τη δημιουργία εξαρτημένων ατόμων. Ο κλήρος χρειάζεται την αμαρτία, ζει από αυτή. Και πολύ καλύτερα ζει από την αμαρτία που είναι η πιο συχνή και κατά συνέπεια το αγαπημένο του παιδί: τη σεξουαλική. Μέχρι την πιο βαθιά ίνα του εγκεφάλου του και την τελευταία γωνιά του κρεβατιού του, ο πιστός υποδουλώνεται μέσω της αμαρτίας στην Εκκλησία, αναπτύσσει από μικρό παιδί μια απέχθεια απέναντι στις ορμές, μπολιάζεται με τη συναίσθηση της αμαρτίας. Έτσι ξέρει ότι είναι αδύνατον να μείνει αναμάρτητος, ότι θα περιέχεται συχνά και τακτικά σε συγκρούσεις, θα αμαρτάνει συνεχώς, θα αποτυγχάνει συνεχώς και μόνον ως ένοχος, ως αποτυχημένος μπορεί να έχει την εκκλησιαστική βοήθεια, την απαλλαγή από το βάρος της αμαρτίας, και να ελπίζει στην ποθητή αιώνια λύτρωση. Με άλλα λόγια πρέπει να παραμένει χειραγωγημένος, ελεγχόμενος, καταπιεσμένος.
Ο κλήρος προπαγανδίζει και θέλει τη θυσία, την παραίτηση. Υπολογίζει στην «αδυναμία» της ανθρώπινης φύσης, για την οποία θρηνολογεί με ψευδευλάβεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερη ευτυχία γι αυτόν, η βάση της ύπαρξής του.»


Ας δούμε τώρα και την προσέγγιση του Kenneth Grant. Συγχωρήστε μου τις όποιες ελλείψεις ή αδυναμίες στην μετάφραση.
«Ο Χριστιανισμός δίδαξε ότι το σεξ είναι αμαρτωλό όταν δεν υπόκειται στα διάφορα είδη περιορισμών. Το σεξ αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για τις κυβερνήσεις και τους άρχοντες κατά τη διάρκεια της Οσιριανής εποχής*, επειδή οι κυβερνούσες κλίκες ήταν αμυδρά ενήμεροι ότι το σεξουαλικό στοιχείο είχε μια αόριστη – μυστηριώδη σύνδεση με την ατομική δημιουργική δυνατότητα. Αν επιτραπεί να εκδηλωθεί, αυτή η δυνατότητα μοιραία βεβαιώνει την ανώτατη αρχή της και αρνείται να συμμορφωθεί με τα τεχνητά μέτρα – πρότυπα της ηθικής, τα οποία σχεδιάστηκαν για να την υποδουλώσουν. Με την υποδούλωση – ένας ισχυρός παράγοντας της οποίας ήταν ο θεσμός του γάμου – ειδικά ο μονογαμικός γάμος – το σεξουαλικό ένστικτο δεσμεύτηκε σε μαζική κλίμακα. Συγκρότησε ένα απόθεμα ενέργειας το οποίο οι ιερείς και οι κυβερνήτες απομύζησαν, προκειμένου να ενδυναμώσουν τις θέσεις τους στην κοινωνία και την πολιτεία. Έτσι, αυτοί, ενδιαφερόμενοι για τους εαυτούς τους, επέβαλλαν στο κοπάδι περιορισμούς. Στην περίπτωση του μοναχού ή του λαϊκού – κοσμικού, ο πρώτος δεν είχε κανένα νόμιμο σωματικό διέξοδο, ενώ ο δεύτερος είχε ένα πολύ περιορισμένο. Έτσι, καμιά τάξη δεν αποτελούσε κίνδυνο για τις δυνάμεις που τους υποδούλωναν και δρούσαν με βαμπιρικό τρόπο σε αυτές. Αντίθετα, αυτοί παρείχαν μια τεράστια μπαταρία ενέργειας από την οποία οι δυνάστες συνεχώς αντλούσαν. Η αναπόφευκτη κατάρρευση αυτής της μορφής του περιορισμού είναι εγγύς και θα έχει ως αποτέλεσμα την ολική ρήξη του πολιτισμού.
Βλέπουμε τώρα τον τεράστιο ωκεανό ενέργειας που ζητά διέξοδο, να αρχίζει να ξεσπά και να ξεχειλίζει τα φράγματα σε όλες τις πλευρές. Νοητικές ασθένειες, νευρικές ενοχλήσεις, σωματικές διαταραχές οι οποίες «γεννήθηκαν» από την επίπλαστη ζωή κάτω από την Οσιριανή εξουσία, διογκώνονται σε τεράστιες αναλογίες.»
(…)
«Μια από τις κοινωνικές εξελίξεις που επιταχύνθηκαν από τους πρόσφατους πολέμους ήταν η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας από τη δουλεία των θρησκευτικών κυρώσεων. Οι ιερείς των Οσιριανών δογμάτων – θρησκειών, ειδικά ο χριστιανισμός, περιόρισαν το σεξ με τις απειλές του «πυρ και θείον εξ ουρανού» και απαίτησαν τις νοσηρές καταπιέσεις που σχετίζονταν με αυτές τις πίστεις. Επέμειναν στην ολική αγαμία για το ιερατείο και τον μονογαμικό γάμο για τους λαϊκούς – κοσμικούς.
Η ομοφυλοφιλία ήταν ευρύτατα διαδεδομένη μεταξύ των ιερέων και, όπως γνωρίζουν οι Μυημένοι, αυτό είναι το κλειδί σε κάποια ορισμένα είδη αποκρυφιστικής δύναμης. Ακόμα και σήμερα τα ολέθρια επακόλουθα αυτής της διαστρέβλωσης της φόρμουλας δεν έχουν εντελώς αποδυναμωθεί . Προκαλούν μεταβολές και ενοχλήσεις οι οποίες προς το παρόν γίνονται φανερές σε νοσηρές σεξουαλικές πρακτικές αυτοκαταστροφικής φύσης. Εκεί που οι λαϊκοί – κοσμικοί θεωρούνταν μονογαμικοί, αποδυνάμωσαν την δημιουργική χρήση και ανάπτυξη της σεξουαλικότητας, εξουδετερώνοντας την χρήση της σε δημιουργικούς σκοπούς (σημ, εννοεί μάλλον την τεκνοποίηση) και γειώνοντάς την μέσα σε στείρους αυτό-ερωτισμούς ή σε στερούμενες έμπνευσης συζυγικές συνουσίες. Ο χρόνος και η συνήθεια αδρανοποιούν και έπειτα καταστρέφουν την ηλεκτρική αλληλεπίδραση των διδύμων πολικοτήτων οι οποίες είναι απαραίτητες για την διείσδυση των πιο λεπτών επιπέδων ύπαρξης. Όσο αφορά στο σωματικό μέρος, ο θεσμός της μονογαμίας οδήγησε σε απονέκρωση των ίδιων των σεξουαλικών εκκρίσεων.
Κουράστηκαν, όπως τα λάστιχα του αυτοκινήτου και τελικά πεθαίνουν από αδράνεια – απονέκρωση προκαλούμενη από την αποκλειστική μορφή συνουσίας που επιβάλλει η μονογαμία, η οποία δεν επιτρέπει καμιά νέα παρόρμηση ή νέα έμπνευση. Τα οχήματα της αστρο-αιθερικής ενέργειας (desired bodies) πολώνονται κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής συνουσίας και προσελκύουν ηλεκτρομαγνητικά ρεύματα της αστρικής ατμόσφαιρας. Αυτά επιβαρύνονται και φθείρονται από μια συσσώρευση δηλητηρίου μέσα στο ψυχοσεξουαλικό σύστημα, πρώτα σε ατομικό επίπεδο και έπειτα στην κοινωνία ως όλον. Τώρα το φράγμα έχει ξεχειλίσει και βιώνουμε την βία αυτής της αντίδρασης. Το αποτέλεσμα μέσα στην κοινωνική σφαίρα ήταν να παράγει πειθήνιους σκλάβους οι οποίοι θα ήταν υπερβολικά απαθείς για να εναντιωθούν στους δυνάστες τους και από την άλλη απάνθρωπα ρομπότ, ζόμπι που παρακινούνται αποκλειστικά από αντενεργείς και άσκοπες βιαιοπραγίες. Αυτές ξεσπούν από τις κολάσεις της καταστολής ως ειδεχθείς θεϊκές μορφές (godforms) μιας παραμορφωμένης ενέργειας η οποία αναδύεται ως ένα άσχημο περιβάλλον κακοδιαμορφωμένων σκέψεων και διαστροφικών επιθυμιών. Και η ασθένεια έχει διεισδύσει σε βαθύτερα επίπεδα από εκείνα της ψυχοσωματικής φύσεως. Έχει προκαλέσει πραγματική παράλυση των βαθύτερων κέντρων της συνείδησης όπου η Θέληση (Will) έχει τις ρίζες της.»

[Phantasma]

Μετά ήρθε η εποχή της Τηλεόρασης! Νέα εργαλεία, εξελιγμένες φόρμουλες γιατί κάποιοι άρχισαν να καταλαβαίνουν το παπατζιλίκι της θρησκείας.

Ήρθε η μόδα, τα τρέντυ, η απελευθέρωση που σε συνδιασμό με τα βαθιά ριζωμένα θρησκευτικά τερατουργήματα δημιουργούνε τον σημερινό δυτικό άνθρωπο. Έχει από τη μία τον σεξουαλικό βομβαρδισμό από παντού, "πρέπει να κάνω σεξ με πολλούς", ¨πρέπει να έχω εμπειρίες" κλπ και από την άλλη τα hollywood-ιανά περί "μοναδικού έρωτα", "παντοτινής αγάπης" και κάπου στη μέση, ο φουκαράς ο ανθρωπάκος που προσπαθεί να καταλάβει γιατί δεν μπορεί να ισορροπήσει ενεργειακά...

Δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με την μονογαμία ούτε με την πολυγαμία. Το μοναδικό μου πρόβλημα είναι η καταπίεση στην οποία αυτο-επιβάλλονται οι άνθρωποι με αποτέλεσμα σε καμία από τις 2 περιπτώσεις να μην είναι πραγματικά απελευθερωμένοι. Το γνωστό δηλαδή σύνδρομο των μονογαμικών "τόσα χρόνια με τον ίδιο σύντροφο" και αντίστοιχα των πολυγαμικών "εγώ γιατί δεν βρίσκω το ποτέ το άλλο μου μισό?".

Και το παραμύθι καλά κρατεί...