Νομίζω ότι κάτι πρέπει, εντέλει, να απαντήσω στις παρατηρήσεις του φίλου xx. Δεν διαφωνώ ότι κάποιες φορές μπορεί κάποια πράγματα να μεγαλοποιούνται. Αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος για το πολύ υποκειμενικό ύφος που πιστεύω ότι ακολούθησα σε όσα έγραψα αναφορικά με το «420». Ούτε μελέτη έκανα, ούτε κατέληξα σε κανένα «τελικό» ή «περίπου τελικό» συμπέρασμα. Ούτε «έγραψα και έγραψα». Ούτε «φαντάστηκα» τίποτα. Ούτε γνωρίζεις αν και ποιους έχω προσωπικά προσεγγίσει (και πάλι αυτό σημαίνει ότι επειδή μπορεί να προσέγγισα ή όχι κάποιους, πρέπει να αποδεχτώ άκριτα την πίστη και τα δόγματα οποιασδήποτε ομάδας;)
Αν θέλει κάποιος, μπορεί να έχει υπόψη του και το δικό μου σχόλιο, αν θέλει μπορεί να το αγνοήσει εντελώς ή να το θεωρήσει υπερβολικό (ότι «βγάζω από την μύγα ξίγκι») ή ακόμα και ως καλή αφορμή για γέλιο. Αυτό είναι δικαίωμα το καθενός, όπως είναι και δικό μου δικαίωμα να σκέφτομαι κάποιες εναλλακτικές εκδοχές σε σχέση με όλα αυτά τα πολύ εύθυμα (;) που κατακλύζουν τους τοίχους της πόλης. Και μάλλον δεν υποχρεούμαι να προσθέσω κάτι περισσότερο στα όσα έγραψα.
Χαίρομαι πολύ, πάντως, που υπάρχει γέλιο στην υπόθεση. Μόνο που όταν κι εγώ γελάω, σκέφτομαι πολλές φορές μήπως δεν είμαι ο τελευταίος που γελά, επομένως μπορεί και να μην γελάω καλύτερα (όπως θα ήθελα).
Ωστόσο, επειδή ο φίλος xx μας συστήνει το «γκούγκλινγκ» ως σχεδόν ή περίπου πανάκεια των προβλημάτων μας, και επειδή τυχαίνει και διάβασα όχι μόνο τα κείμενα των τόπων που παραθέτει, αλλά και άλλα σχετικά, θέλω να επισημάνω τα εξής:
Ακόμα και αν δεχτούμε την ιστορία για την δωδεκαμελή εκείνη ομάδα των μαθητών που έδιναν ραντεβού να βρεθούν την ώρα που σχολούσαν (4:20) για να καπνίσουν χασίς (και ας μην υπεισέλθουμε τώρα σε ερωτήματα του τύπου, πώς ήταν δυνατόν να δίνουν ραντεβού ακριβώς την ώρα που σχολούσαν-ή μήπως διακτινίζονταν; Αλλά και αυτό θα έπαιρνε κάποια δευτερόλεπτα-, γιατί η ώρα «4:20» απέβαλε τα «:» και έμεινε σκέτο «420», γιατί επέλεξαν την μορφή της ώρας «4:20» και όχι «16:20» -οπότε «1620»;-, πώς το κρυφό συνθηματικό των «δώδεκα» κατέληξε να γίνει το έμβλημα μιας παγκόσμιας πίστης και τι μπορεί να σημαίνει αυτό αν συγκριθεί και με άλλα παρόμοια φαινόμενα της παγκόσμιας ιστορίας, κλπ), το γεγονός είναι ότι πολλοί άνθρωποι ανά την υφήλιο που τυχαίνει να έχουν ίδιες προτιμήσεις υιοθέτησαν τον αριθμό ως έμβλημά τους, χωρίς να γνωρίζουν κατά βάση περί τίνος επρόκειτο.
Αναρωτιέμαι, φίλε xx, πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι το «420» (και όχι 4:20) προέκυψε όπως το θέλει ο θρύλος για τους «δώδεκα μαθητές». Επειδή το διάβασες σε κάποιον δικτυακό τόπο ή στο είπαν οι «μυημένοι» της ιστορίας; Προσωπικά μου φαίνεται το ίδιο παραμύθι με όλα τα υπόλοιπα μεγαλύτερης ή μικρότερης έκτασης σχετικά παραμύθια.
Το βασικό, άλλωστε, στην υπόθεση δεν είναι αυτό. Το βασικό, η μυλόπετρα της ιστορίας είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο αποδέχτηκαν ένα σύμβολο, το οποίο υποτίθεται ότι εκπροσωπεί μία πτυχή της ατομικότητάς τους, χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουν (ακόμα και αυτοί που υποτίθεται ότι γνωρίζουν) αν πράγματι τους εκπροσωπεί. Θα μου πείτε τώρα, μια ζωή αυτό δεν κάνει η ανθρωπότητα; Ε, ναι. Μετά βρίσκει και έναν αιτιολογικό μύθο γι’ αυτό που έτσι και αλλιώς ασυναίσθητα κατέληξε να κάνει.
Και τι σκέφτηκα τώρα… α, ναι, όλα αυτά τα εύθυμα (;) που κατακλύζουν τους τοίχους των κτηρίων. Έλεγα να μην επανέλθω στις αναρτήσεις εικόνων, αλλά μερικές φορές μπορεί να είναι και σκόπιμο.
Περιοχή Γκαζίου, λοιπόν:
Γελάσατε; Κάποιοι σίγουρα γελούν. Δεν ξέρω ποιοι ακριβώς, όμως. Μήπως ξέρεις εσύ, xx;
Και λίγο πιο δίπλα το «420».
Συμπτώσεις, θα πει κανείς ... Πώς τυχαίνει και καταλήγει το «420» να κάνει "παρέα" ή περίπου "παρέα" στο «βασανίζομαι» και σε άλλα συναφή εύθυμα (;), αυτό μπορεί και να είναι, ή να μην είναι μυστήριο. Για να είμαι δίκαιος, μπορεί και να λειτουργεί ως "μπλοκ" στα υπόλοιπα. Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτό. Βλέπετε, έχω πιάσει μια παχιά μύγα και πάω να της βγάλω το ξίγκι τώρα. Με συγχωρείτε.