Η δική μας καρδιά που σαπίζει
περνάει την μάσκα του θανάτου
στους γιους μας
Έχουμε γίνει τόσο θλιβεροί
Καταδικασμένοι σε πόνο
Ερπετό ανάμεσα στις αδερφές
Στο ψύπνημα αυτού που δέχτηκε εισβολή
Καλώ τις βροχές σου
Να σβήσουν τις φωτιές
Που καίνε μέσα στον Άνθρωπο
Σ αυτή την Εποχή Των Μητέρων
Σε όλα αυτά που είναι εν ύπνω
Θρήνος ανάμεσα στους αδελφούς
αιμορράγισε στις ροές
Νύχια πλησιάζουν
Σ αυτό τον Αρχαίο Κόσμο
Κυοφορόντας έναν νέο
Πόνος την στιγμή της Γέννησης
Κουράγιο την στιγμή της ενθάρρυνσης
Η Γη μας είναι μια Γυνή
Της οποίας την τέλεια Μορφή
Δεν αξίζουμε να αγγίζουμε
Σ αυτήν την Εποχή Των Μητέρων
Σε όλα αυτά που βρίσκονται εν ύπνω.