Φαντάζομαι ότι έχετε αντιληφθεί την ζέση με την οποία όλα εκείνα τα άτομα, τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως «δημοσιογράφοι», «παρουσιαστές» και οι λοιποί όμοιοι πασχίζουν να μεταδώσουν σε όλους, όσοι τυγχάνει να τους παρακολουθούν ή να τους διαβάζουν, τον ιό της νέας γρίπης. Εάν, δηλαδή, τους ήταν δυνατόν, θα μας ψέκαζαν με τον ιό. Τόσος είναι ο ζήλος τους να διαδώσουν τα «καλά νέα».
Βέβαια, κάπου δεν τους βγαίνει ο αριθμός των θανάτων, ο οποίος θα ικανοποιούσε τόσο τα εν λόγω οιωνεί άτομα, όσο και τα αφεντικά τους, ίσως και τα αφεντικά των αφεντικών (αφελές ερώτημα-σφήνα: άραγε είναι όντως «ίδια τα αφεντικά»;), τόσο από ανθρωπιστικής, όσο και από οικονομοτεχνικής και εμπορικής πλευράς ομοίως.
Βέβαια, η ιδέα του ψεκασμού καλή και άγια είναι, και ίσως φέρει, εντέλει, τον πολυπόθητο εκείνο χρυσό αριθμό θανάτων, ο οποίος θα απογειώσει τηλεθεάσεις, τηλεπαιχνίδια, ατομικές υστερίες και δράματα, τα οποία θα αποτελέσουν τροφή για εκατοντάδες ανθρωπιστικές εκπομπές, πύρινους λόγους, άρθρα, μέχρι και πολιτικές πλατφόρμες δια την επιπλέον πατριωτικοπαρεμβατισμοποίηση της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής ατμοσφαίρας.
Και να, λοιπόν, που ξαναγυρίζουμε δια της ατμοσφαίρας στους ψεκασμούς.
Γιατί να κυνηγάμε την είδηση, την στιγμή κατά την οποία μπορούμε να την δημιουργήσουμε;
Άραγε, είναι σίγουρο ότι θα κολλήσουμε αν αρχίσουν να μας ψεκάζουν;
Οι δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, και λοιπές δυνάμεις λένε, βέβαια, ΝΑΙ, Σαν εκείνο το τραγούδι του Λουκιανού, αν θυμάστε...
«Στον ιό μας λέμε ΝΑΙ, και στους γιούς τους λέμε ΝΑΙ, και στις κόρες λέμε ΝΑΙ, και στ’ ανήψια λέμε ΝΑΙ, ...ΟΧΙ λέμε στην λογική, ΟΧΙ στο μυαλουδάκι μας...»
Μην παρεξηγηθώ, δεν λέει έτσι το τραγούδι, βέβαια. Είναι σε δική μου διασκευή, κατά το πνεύμα των Μέσων. Βέβαια, η πώληση τραγωδίας και ανθρώπινου πόνου δεν είναι κάτι καινοφανές. Ανέκαθεν το καλύτερο και το πιο ευπώλητο προϊόν στον κόσμο ήταν τα δράματα και οι τραγωδίες κάποιων μακρινών «άλλων», ή εναλλακτικά ενός «κοινού», εντός του οποίου, αν και ζώντας μέσα σε αυτό, δεν συμπεριλαμβάνεται ΠΟΤΕ η ελίτ των «εκλεκτών» (εντός της οποίας οι πλέμπα βαυκαλίζεται ότι ανήκει, όπως θα έλεγε κάποιος). Ξέρετε τί ευχαρίστηση νιώθουν ορισμένοι, όταν μπορούν να λένε χαμογελώντας στους διπλανούς τους, «Και ναι, ρε, σου λέω, στα δύο μέτρα έβλεπα τον άλλο να σβήνει, να καταρρέει, κι εγώ όρθιος και ντούρος»...
Μάλλον είμαι στις κακές μου σήμερα. Τί λέγαμε όμως; Α, ναι, για τους ψεκασμούς ως τρόπο μετάδοσης του ιού. Λογικό ακούγεται. Άλλωστε, και η γνωστή μας γρίπη (πόσο γνωστή και σε ποιούς; Μαζεύονται και καθημερινές εκτός από το πατροπαράδοτο σαββατοκύριακο;) έτσι κάπως μεταδίδεται: φταρνίζεσαι και ψεκάζεις με τα σταγονίδια ένα γύρω. Μετά γυρίζεις σπίτι φουσκωμένος από πατριωτικοπαρεμβατική υπερηφάνεια, ότι έχεις επιτελέσει κι εσύ το καθήκον σου, και ότι με την συμβολή σου δεν μένουν άνεργοι τόσοι και τόσοι ταπεινοί δουλευτές της «ενημέρωσης», αφού θα υπάρχουν πάντα νέα κρούσματα, και ίσως θάνατοι, για να αναφέρουν, και αυτό εις το διηνεκές.
Να δούμε όμως. Κάτι μου λέει ότι οι ψεκασμοί ίσως δεν είναι και τόσο καλή μέθοδος. Θα ρωτούσε κανείς, μήπως προσθήκη ιών στις τροφές ή στα υγρά μπορεί να ήταν πιο αποτελεσματική; Όμως, και αυτή η μέθοδος μου φαίνεται λίγο αμφίβολη. Γιατί; Ας διαβάσουμε τί αναφέρει ο Τσαρλς Φορτ στο βιβλίο του “Wild Talents”:
«Από όλους τους διασπορείς μικροβίων, ο πλέον διαβόητος υπήρξε ο δόκτωρ Άρθουρ Γ. Ουαίητ, ο οποίος κατά το έτος 1916 ντρόπιασε την ιατρική επιστήμη. Όπως καθόταν στο μικροβιολογικό του εργαστήριο, όπου διατηρούσε καλλιέργειες με δισεκατομμύρια μικρόβια, ο γιατρός σκέφτηκε να βγάλει από την μέση τον πεθερό του Τζων Η. Πεκ, κάτοικο Νέας Υόρκης, οδός Ρίβερσαϊντ Ντράιβ 435. Έτσι λοιπόν έριξε στο φαΐ τού γέρου βακτηρίδια διφθερίτιδας, χωρίς, ωστόσο, αποτελέσματα. Κατόπιν, ο γιατρός έπεισε τον πεθερό του να χρησιμοποιήσει ένα ρινικό σπρέι, μέσα στο οποίο είχε προσθέσει αποικίες βακίλλων της φυματίωσης. Αποτέλεσμα: ούτε βηχαλάκι ο γέρος. Μετά ο γιατρός άρχισε να τον ταΐζει καλομέλα (υποχλωριούχο υφυδράργυρο), προκειμένου να αδυνατίσει τις αντοχές του. Ύστερα επιστράτευσε ορδές από βακτήρια τύφου και μετά προχώρησε στην εξαπόλυση ιών της γρίπης. Απελπισμένος από την παντελή αποτυχία όλων των προσπαθειών του να αποκτήσει κύρος μεταξύ του χορού των διακεκριμένων εγκληματιών, αφού ο πεθερός του δεν αρρώσταινε με τίποτα, ο γιατρός κατέφυγε στη δοκιμασμένη μέθοδο δηλητηρίασης με αρσενικό. Η παλιά αυτή μέθοδος είχε τελικά επιτυχία. Θά ΄λεγε κανείς ότι, αν μη τι άλλο, η εισπνοή ή η κατάποση μικροβίων κάνει μάλλον καλό στην υγεία.»
Αυτά από τον μεγάλο Αμερικανό ερευνητή.
Κατά τα άλλα, η παγκόσμια υστερία θα συνεχιστεί, μέχρι να βρούμε μια καινούργια και ει δυνατόν καλύτερη, ίνα πληρωθούν τα ρηθέντα...