από Pollux » 09 Απρ 2005, 00:19
Επειδή οσημέραι διαπιστώνεται ότι οι σημερινοί άνθρωποι (μηδενός εξαιρουμένου) γινόμαστε όλο και πιο υστερικοί, και διαρκώς αναζητούμε τον Τρόμο εκεί που δεν υπάρχει (ενώ τον παραβλέπουμε, ή τον υιοθετούμε άκριτα εκεί που πραγματικά υπάρχει), ίσως πρέπει να θυμηθούμε και πάλι ορισμένα απλά, στοιχειώδη και αυταπόδεικτα πράγματα:
Οι σκύλοι και οι γάτες υπάρχουν εδώ και κάμποσα εκατομμύρια χρόνια πάνω στην γη. Αν δεχτούμε την λογική ότι ένα ζεύγος γάτων ή σκύλων μπορεί μέσα σε επτά χρόνια να φέρει στην ζωή 470.000 (γεγονός που σημαίνει κάτι λιγότερο από 70.000 σε ένα έτος) μικρά, καταλαβαίνετε τί θα είχε επισυμβεί όλα αυτά τα εκατομμύρια χρόνια. Θα είχαμε ήδη προ πάρα-πάρα-πάρα πολλού έναν πλανήτη σαν αυτόν που περιγράφει στην ιστορία του, «Το Έγκλημα και Η Δόξα του Κυβερνήτη Σούζνταλ» ο Κορντγουέινερ Σμιθ, έναν πλανήτη κυριαρχούμενο από γάτες (ή σκύλους, ανάλογα με τί διαλέγετε). Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό, προς το παρόν.
Παρ’όλες τις φιλότιμες προσπάθειες, λοιπόν, ενός αμέτρητου πλήθους γατιών, σκυλιών (αλήθεια, γιατί δεν αναφέρθηκε τίποτα για τα κουνέλια, που γεννούν απείρως περισσότερα μικρά; Η λύση του κουίζ στο τέλος) και λοιπών ζωντανών καθ’όλη την διάρκεια αυτών των εκατομμυρίων ετών, να πλημμυρίσουν τον πλανήτη μας με τους απογόνους τους, αυτό ούτε ποτέ συνέβη, ούτε πρόκειται να συμβεί.
Τα παραπάνω ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ λένε τίποτα σε ορισμένους «ζωόφιλους»; Αντί να ακολουθούν μία μαλθουσιανή λογική προκειμένου να προωθήσουν τις υποχρεωτικές στειρώσεις στα ζώα, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν ψυχολογικές επιπτώσεις», προτείνω να τα αφήσουν στην ησυχία τους. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι όπου και όποτε ο άνθρωπος επενέβη για να «βελτιώσει» και να «σώσει» μια κατάσταση, το μόνο που κατάφερε είναι να «βάλει το πόδι του μέσα στην τούρτα»;
Όσο για αυτή την μάζωξη κάποιων, λέει, κτηνιάτρων, οι οποίοι έβγαλαν και εκείνη την ανακοίνωση ότι δήθεν τα ζώα δεν έχουν συναισθηματικό κόσμο (βέβαια, οι ισχυρισμοί αυτοί δεν είναι καινούργιοι. Και ο γνωστός Καρτέσιος τα ίδια έλεγε, μέχρι που ψόφ... ε, συγγνώμη, απεβίωσε [kicked the bucket που λέμε και στα νέα ελληνικά] και αυτός και τον φάγαν τα σκουλήκια. Πολύ ταιριαστή εκδίκηση, δεν βρίσκετε;), μάλλον προέβαλαν τον δικό τους ανύπαρκτο συναισθηματικό κόσμο στα ζώα (ο μηχανισμός της προβολής που μαθαίνουμε ακόμα και από την ψυχολογία που διδάσκεται στο λύκειο). Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ζώα έχουν ίσως πλουσιώτερο συναισθηματικό κόσμο από πολλούς ανθρώπους, αλλά ίσως αυτό ενοχλεί ορισμένους.
Βέβαια, δεν ξέρω τί γνώμη θα είχαν οι γάτες της Ουλθάρ επ’ αυτού, αλλά μπορεί και να μας πουν οι ίδιες κάποια στιγμή.
Και τώρα ξέρω, περιμένετε την απάντηση για τα κουνέλια. Μα, αφού τα κουνέλια γίνονται ωραιότατο στιφάδο, γιατί να τα στειρώσουμε;
Σχετικά αναγνώσματα: οπωσδήποτε το «Κοσμική Παρεξήγηση» (που έχει άμεση σχέση με το υπό συζήτηση θέμα) και το «...Σαν τα Κουνέλια», από την συλλογή διηγημάτων του Γ. Μπαλάνου, ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΤΟΠΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.
«Ο Δρόμος της Καρδιάς Περνά απ’το Στομάχι» (από την συλλογή του Γ. Μπαλάνου, ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΛΙΩΝ).
White Star