Ήταν μια φορά ένας Γιάννης ...

[Σφαίρος]

Έτσι ξεκινούν μερικά παραμύθια κι εννοούν: ένας κοινός άνθρωπος, ένας "τίποτα το ιδιαίτερο", ένας homo normalis - (και προλαβαίνω τους Γιάννηδες - κι εγώ: Γιάννης).
Αναρωτιέμαι όμως... πόσο μας επηρεάζει εν τέλει τ΄ όνομα που τυχαία μας έδωσαν (επειδή έτσι λέγαν τον παππού ή λόγω μόδας ή ξερωγώ τι άλλο...); Είναι απλώς μια σύμβαση, ένας ήχος για να γυρνούμε όταν μας φωνάζουν, ή μπορεί να επηρεάζει την μοίρα μας με τρόπο δυσδιάκριτο μα καθοριστικό;
Κάθε όνομα έχει μια ιστορία, ένα νόημα - Ηρακλής, ας πούμε ή Περσεφόνη - με τον ήχο τους ανακαλείς έναν μύθο, επικαλείσαι, ας πούμε, ένα αρχέτυπο... θα μπορούσε έτσι να σε επισκιάσει; να κυριαρχήσει στην μοίρα σου;
...Κι αν το άλλαζα; θα μπορούσα, απλώς και μόνο έτσι, ν΄ αλλάξω το μοτίβο της ζωής μου;...
...Τα ψευδώνυμα που παίρνουν όσοι μπαίνουν σε μια μαγική αδελφότητα ικανοποιούν μόνο την συνωμοτικότητα ή την μυστικοπάθειά τους ή είναι και μια μαγική επίκληση;...
...Και πως μπορεί να γίνει στην πράξη άραγε; να κάνω αίτηση να το αλλάξω; να πω στους φίλους μου να με φωνάζουν αλλοιώς; και πως διαλέγω το σωστό όνομα που επικαλείται την Δύναμη και δεν με μεταμορφώνει κατά λάθος σε γάιδαρο;
Το πράμμα θέλει σκέψη...
( αφορμή το βιβλίο του Μπαλάνου: Η Λέξη και η Δύναμη )

[Κουνούπι]

Πιστεύω ότι...

...δε μας επηρεάζει καθόλου το όνομά μας -είναι απλώς "ένας ήχος για να γυρνάμε όταν μας φωνάζουν".
(Εξάλλου, υπάρχει ο Γιάννης με το λερωμένο μαντήλι κι ο Γιάννης ο φονιάς).

...κανένα άλλο όνομα που μπορεί να μας δοθεί, είτε από μυστική αδελφότητα είτε τρομοκρατική οργάνωση είτε από ληξιαρχική πράξη, δεν "επικαλείται τη Δύναμη" ούτε μας "μεταμορφώνει σε γάιδαρο" -έτσι απλά, τουλάχιστον.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε απίστευτα πάρα πολλούς λαούς, αρχαίους και μη, υπάρχει η νοοτροπία των "Δύο Ονομάτων" -δηλαδή, ένα όνομα για να γυρνάς όταν σε φωνάζουν και το Πραγματικό σου Όνομα.

Και κάτι ακόμα που συνήθως δεν το συνειδητοποιούμε: έστω ότι ένας Γιάννης θέλει να συνδεθεί περισσότερο με το αρχέτυπο του Θνήσκοντα και Αναγεννόμενου Θεού, οπότε επιβάλλει στους φίλους του (ή στους συντρόφους του ή στους Αδερφούς του) να τον φωνάζουν "Διονύσιο".
Οι αρχαίοι όμως έλληνες, το ίδιο αυτό αρχέτυπο το επικαλούνταν με το συνδυασμό φωνημάτων: "Ντιονούσιος" -παρόλο που το γράφανε με τα ίδια γράμματα όπως και οι κάτοικοι της Ελλάδας εν 2002 μ.Χ.

"Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει" -Κουνούπι

[DarkMoon]

Μπορεί ένα όνομα όπως Γιάννης, Νίκος, Ελένη ή Μαρία να μην επηρεάζουν το χαρακτήρα μας ή τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Αν προχωρήσουμε όμως ένα βήμα παραπέρα, και πάμε στο επώνυμο, τότε φαίνεται η διαφορά και το βάθος του θέματος που έθεσε ο Σφαίρος.
Αν σε φωνάζουν «Γιάννη», ναι, ανταποκρίνεσαι σ’ έναν ήχο. Το μικρό όνομα, μάλιστα, δηλώνει και μια οικειότητα, η οποία αυτόματα χάνεται αν σε φωνάξουν με το επώνυμο. Ήδη σε δύο απλούς ήχους που υποτίθεται ότι δεν σημαίνουν τίποτα έχουμε μια μεγάλη διαφορά.
Το επώνυμο, τώρα, μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο και φοβερά κοινό, όπως είναι π.χ. στην Αμερική το επώνυμο Smith, όμως μπορεί να είναι κι ένα επώνυμο φορτωμένο με ιστορία, π.χ. Κολοκοτρώνης. Φαντάζεστε οποιονδήποτε μικροκακοποιό να είχε τέτοιο επώνυμο και να μπορούσε να ξεφύγει από το βάρος του; Φυσικά αυτό δεν είναι αδύνατο, αλλά, σίγουρα, τέτοιας βαρύτητας ονόματα επηρεάζουν και αυτόν που τα κληρονόμησε!
Κάποτε, ξεκινώντας μια μισοαστεία μισοσοβαρή μαγική ομάδα με μια μικρή παρέα, είχαμε δώσει στους εαυτούς μας ψευδώνυμα. Παρατηρήσαμε πως όσο τα χρησιμοποιούσαμε, τόσο παίζαμε αυτόματα και το ρόλο που υποτίθεται πως μας έδινε το κάθε μαγικό όνομα. Τουλάχιστον για όση ώρα ήμασταν μαζί, δεν φερόμασταν όπως στην καθημερινή μας ζωή, αλλά σύμφωνα με το χαρακτήρα του ονόματος που είχαμε διαλέξει.
Νομίζω, λοιπόν, πως αν αλλάξουμε συνειδητά το όνομά μας, κι ένας άνδρας με χαρακτήρα πολεμιστή διαλέξει ως νέο όνομά του το όνομα Άρης, η πολεμική πλευρά του χαρακτήρα του θα έρχεται πολύ πιο εύκολα στην επιφάνεια. Ένα παλιό όνομα όπως το Γιάννης ή Γιώργος, που μπορεί να μη μας λέει και πολλά, δεν θα έχει αντίκτυπο. Ένας λόγος θα είναι ότι μας έχει γίνει και πολύ κοινό. Και μάλλον οι γονείς μας δεν θα τόνιζαν τις ιδιότητες των ονομάτων μας, γιατί ούτε και σ’ αυτούς θα έλεγαν τίποτα. Αν όμως ένα κορίτσι μεγαλώνει ακούγοντας καθημερινά τους συμβολισμούς του ονόματός της, π.χ. Αθηνά, εγώ πιστεύω ότι θα επηρεαστεί οπωσδήποτε.
Όταν, λοιπόν το όνομα συνοδεύεται και από την επίγνωση των ιδιοτήτων του, τότε, ναι, έχει τεράστια δύναμη

[Swamp Thing]

Οχι μόνο τα ονόματα αλλά και τα επώνυμα παίζουν ένα περίεργο ρόλο στο θέμα της μορφοδιάταξης -όπως λέει και ο ΓΜ. Συγκεκριμένα, υπάρχουν πάμπολλες και αλλόκοτες συγχρονικότητες στις οποίες η βαθύτερη σημασία (ετυμολογική και όχι μόνο) του επιθέτου σχετίζεται άμεσα με το περιεχόμενο ή/και την ουσία της αλλοκοσμικής εμπειρίας.

Παράδειγμα: κατά περίεργο τρόπο, το φαινόμενο των ΑΤΙΑ "ελκύει" κατά κάποιο τρόπο μάρτυρες με περίεργα, σπάνια ή "σημαδιακά" ονόματα. Λογικά η αναλογία μαρτύρων με "κοινά" επίθετα θα ήταν μεγαλύτερη -όμως δεν είναι. Το ίδιο ισχύει και σε άλλες κατηγορίες παραφυσικών φαινομένων.

Ας θυμηθούμε εδώ και το περίεργο name-game με το όνομα "Φίλλιπς" και τα παράγωγά του στη Μυθολογία Κθούλου (βλ. ΓΜ "Η Σκιά του Κθούλου") και το ρόλο των συλλαβών "ιλ", "ελ", "αλ", "λα" κλπ.

[Περσεφόνη]

Αγαπητοί μου,

΄Οπως το ράσο δεν κάνει τον παπά έτσι και το όνομα δεν καθορίζει τον άνθρωπο... Παρόλα αυτά, όταν κανείς βλέπει ράσο, δημιουργούνται αυτόματα ορισμένοι συνειρμοί στο κεφάλι του. (Θετικοί ή αρνητικοί αυτό είναι δικό σας θέμα...)

Η άποψή μου είναι, ότι το όνομα "σημαίνει", δηλαδή αποδίδει μια ορισμένη έννοια σ΄αυτόν που το φέρει. Γι΄αυτό και υπάρχει η αντίληψη της "βαριάς κληρονομιάς" ενός ονόματος. ΄Ενα παράδειγμα είναι τα δύο μεγάλα ονόματα που σημάδεψαν την πολιτική σκηνή της Ελλάδας τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια. Δείτε τους κληρονόμους αυτών των ονομάτων, δείτε πόσο "παράταιροι" φαίνονται με το μύθο που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτά τα ονόματα...

Το όνομα έχει βάρος! ΄Αλλο να σε φωνάζουν Αθηνά και άλλο Νανά, άλλο να σε φωνάζουν Ιωάννη και άλλο Γιάννη... ΄Αλλο να σε φωνάζουν Λεωνίδα και άλλο Λέλο, άλλο Διονύσιος και άλλο Νιόνιος! (Το καταλάβατε σωστά, δε χωνεύω τα υποκοριστικά... γιατί πετσοκόβουν το μύθο που φέρει κάθε όνομα, την ίδια του τη δύναμη.)

Είναι αλήθεια ότι ορισμένα ονόματα έχουν "φορεθεί" πολύ και έχουν χάσει κατά κάποιο τρόπο τη δύναμή τους. ΄Αλλα πάλι ακούγονται λίγο ξιπασιάρικα στις μέρες μας: Δέκα στο σωρό οι Αλέξανδροι ... Εδώ και μερικά χρόνια έχουμε βουτήξει πολλές φορές στην κολυμπήθρα το αρχαιοελληνικό κλέος... ΄Η πάλι προτιμάμε ονόματα περίεργα όπως το "Νεφέλη" που είναι ωραιότατο και ποιητικότατο, αλλά θάταν καλύτερο να το αφήναμε στους ποιητές...

Πιστεύω επίσης ότι το όνομά μας, μας επηρεάζει και μας παραεπηρεάζει μάλιστα! Σκεφτείτε πόσα παιδάκια υποφέρουν στα σχολεία από τα πειραχτήρια συμμαθητές τους, όταν το όνομά τους ή το επίθετό τους σημαίνει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα... Περνώντας τη λεωφόρο Μεσογείων στην Αθήνα διαβάζω μια επιγραφή "Βλαμμένος" φαρδιά πλατιά... ΄Αντε τώρα ο κ. Βλαμμένος να έχει δύο παιδάκια στο σχολείο! Φανταστείτε τέτοια μοίρα... (για τα παιδάκια!)

Τη δύναμη του ονόματος την ξέρουν καλά όσοι ασχολούνται με τις τέχνες. Σχεδόν κάθε καλλιτέχνης φέρει και ένα ψευδώνυμο. ΄Ενα όνομα που αντιπροσωπεύει τη δύναμη που τον κάνει να δημιουργεί. Το πραγματικό του όνομα συνήθως παραμένει άγνωστο στο πλατύ κοινό και ακούγεται τις περισσότερες φορές άχαρο και μικρό. ΄Ισως γιατί οι άνθρωποι που υπηρετούν μια τέχνη έχουν παραπάνω από μια προσωπικότητες... την καθημερινή και ανθρώπινη και την άλλη που βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση με το "πέρα" και το "πάνω" από τα ανθρώπινα.

Και ας μην πάμε πολύ μακριά, ας μείνουμε στο φόρουμ μας. Καθένας από μας έχει διαλέξει ένα "όνομα-μάσκα" που κάτι σημαίνει, κάτι θέλει να μεταφέρει σαν πληροφορία στους υπόλοιπους, κάτι πέρα από αυτό που είμαστε στην καθημερινότητά μας...

Φιλικά,
Περσεφόνη

[graff]

Μού τυχε κάτι τώρα τελευταία. Ένας κολλητός αποφάσισε να μας πει να τον φωνάζουμε με άλλο όνομα. Το κανονικό του είναι Αργύρης, αλλά τώρα θέλει να τον λέμε "Ιάσων".
Τον ρωτάγαμε πως τούρθε η ιδέα και μας είπε ότι ήθελε να αλλάξει αυτό που ήταν με κάτι άλλο. Λέει ότι έκανε πολλά κουλά μέχρι τώρα και θέλει να τα σβύσει για πάντα. Και όσοι ήξεραν ένα Αργύρη σαν και τον παλιό να τον ξεχάσουν. Ρωτήσαμε άμα του συνέβη κάτι που τον άλλαξε, αλλά το μόνο που είπε ότι ένα πρωί κατάλαβε ότι η σπατάλη της ζωής του έπρεπε να σταματήσει.
Εμείς του λέγαμε ότι είναι θέατρο το να αλλάξει όνομα και πως δεν αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι αλλά μόνο που θα μας μπέρδεβε εμάς περισσότερο. Και μας είπε ότι άμα δεν τον καταλαβαίναμε τότε δεν τον έννοιαζε, αυτός ήταν ένας νέος άνθρωπος με νέο όνομα. Αλλιώς ας τον αφήναμε ήσυχο!
Μέχρι σήμερα δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ένας κανονικός άνθρωπος ήτανε, εντάξει λίγο τεμπέλης αλλά πολύ καλό παιδί. Και τώρα αρχίζει να μιλάει για ελευθερίες και για τη φύση και να διαβάζει ότι βρει μπροστά του. Πριν δεν άνοιγε ούτε το Φως των Σπορ, ενώ ήξερε όλα τα αθλητικά και τους ποδοσφαιριστές σαν νάταν κολλητοί.
Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος; Είναι κάτι μόνιμο; Η μπας και αρχίζει να σαλτάρει; Όχι ότι έχει άδικο στα καινούρια που λέει, αλλά αυτή η συμπεριφορά και πρώτα πρώτα η φάση με το όνομα, τι σας λέει;

[Μηλινόη]

Μπράβο στον φίλο σου!
Αν και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αποκληθεί φίλος σου διότι φίλος σου ήταν ο Αργύρης. Όχι ο Ιάσων. Άλλος ο ένας κι άλλος ο άλλος..

Κι άμα συνεχίσετε τις αηδίες που του λέτε, το πιθανότερο είναι να σας αφήσει αυτός ήσυχους οριστικά. Αν είναι σοβαρός σ΄αυτό που κάνει.